Himuro x Takao

Himuro w zamyśleniu przeczesywał czarne włosy swojego chłopaka i wsłuchiwał się w spokojny oddech śpiącego Takao, który zagłuszany był przez odgłosy deszczu bębniącego w szybę. Miał ostatnio więcej zmartwień niżby chciał pokazać, ale stawał się spokojniejszy, gdy mógł poczuć jego głowę spoczywając na swoim ramieniu i rozgrzaną skórę tuż przy boku.

Zerknął na łańcuszek z pierścionkiem spoczywający na szafce nocnej i westchnął ciężko. Kto by pomyślał, że jego młodszy brat wpakuje się w coś takiego. Co prawda nie spodziewał się też, że mógłby swoje smutki leczyć w ramionach innego mężczyzny, w dodatku całkiem mu obcego Wystarczyło by podszedł z tym swoim niesamowitym błyskiem w oku i powiedział „cześć, jestem Takao”. Jedno zdanie i całe napięcie wyciekło z Tatsuyi sprawiając, ze usta tak nieskore do uśmiechu wydobyły z siebie chichot.

Przebywanie z nim, było tak oczywiste i naturalne. Nauczył go widzieć, a nie tylko patrzeć, nauczył cieszyć się życiem i ufać ludziom. Był. A jego obecność odganiała coraz to ciemniejsze chmury wiszące nad Himuro.

Nie zorientował się nawet gdy para, wciąż lekko zaspanych, szarych oczu zaczęła się w niego wpatrywać intensywnie, dopiero gdy rozbawiony, naganny głos dotarł do jego uszy drgnął nieznacznie.

-Znowu się czymś martwisz – zauważył Kazunari opierając brodę na jego klatce piersiowej – nie nudzi ci się to?

-Całkiem wciągające zajęcie, powinieneś kiedyś spróbować – prychnął Himuro.

-Spasuję. -wyślizgnął się z nagrzanej pościeli i poczochrał zawzięcie po głowie, sprawiając, że wyglądał jak ofiara pioruna. - idę zrobić kolację – oświadczył uroczyście

-Jest czwarta – poinformował go usłużnie Himuro, nieświadom, że jego usta znów przyozdobił uśmiech.

-Świetnie. Zatem śniadanie. - dumnie zadarł głowę i skierował swoje kroki w kierunku kuchni.

-Ubierz się! - krzyknął za nim

-Zbędna przyjemność – podsumował. Tatsuyę dobiegł dźwięk otwieranej i zamykanej lodówki. Himuro świadom, że to tylko jedna z jego gierek wstał z łóżka i tak nic go w nim nie trzymało odkąd było puste. Wciągnął na siebie spodnie od dresu i zgarniając za dużą bluzę poczłapał do kuchni.

Takao stał przy kuchence i z ogromnym zapałem smażył jajecznicę. Wiedząc, ze jest obserwowany rzucił przelotne, wyzywające spojrzenie i pozwolił zarzucić sobie na ramiona ciepłą bluzę. Nie zaprotestował też na silne ręce oplatające go w pasie.

-Więc... powiesz o czym myślisz? - zapytał niby od niechcenia.

-Teraz to nieważne – mrukną Himuro muskając wargami jego kark. Nie dzielił się z nim swoimi problemami. Wolał widzieć go zawsze uśmiechniętego, nie potrzebował zrozumienia, czy zatroskania o swoje sprawy. Chciał tylko móc uciec do jego mieszkania, którego ściany sprawiały, że izolował się od świata na zewnątrz i wszelkie odczucia chociaż trochę stawały się przytłumione. Później chciał zjeść zrobione przez niego śniadanie, nawet jeśli środek nocy nie był ku temu stosowną porą. By na koniec znów szukać zapomnienia w jego przyśpieszonym oddechu.

-Rozpraszając mnie zwiększasz ryzyko, że zrobię coś skrajnie niejadalnego. - zaśmiał się Takao – lojalnie ostrzegam.

-Myślę, że zaryzykuję. Czego się spodziewałeś chodząc nago po mieszkaniu?

-Godnej pozazdroszczenia wstrzemięźliwości? – zasugerował Kazunari, wyłączając gaz pod patelnią.

-Wracajmy do łóżka – zaproponował, błądząc dłońmi po jego torsie.

-A co ze śniadaniem? - nutka triumfu pobrzmiewała w jego głosie.

-Mamy na nie cały dzień.