Rozstanie (MuraMuro)

Tak wg to jestem chora i protestuję. Nikt nie tula i nie okrywa kołderką. Tylko produkuje jak głupia.

Polecenie: smutne i refleksyjne. Nie wiem w jakim stopniu ową prośbę wypełniłam, ale całki kołaczą mi się w głowie i nie pozawalają myśleć. Smutne.

Himuro ostatnim desperackim gestem przywarł do rozgrzanych, słodkich ust. Ich języki ponownie zetknęły się ze sobą. Zanurzył palce w długich, fioletowych włosach. Kusiło by zatrzymać go tu ze sobą jeszcze trochę, ale w końcu wygrał sam ze sobą. Policzył do trzech i zrobił krok w tył, jakby to w jakimś stopniu miało mu ułatwić panowanie nad uczuciami. Spuścił głowę, nie chciał na niego patrzyć. Nie, skoro nie potrafił się kontrolować.

-Idź już – powiedział ze wzrokiem wbitym w podłogę. Duża, ciepła dłoń jeszcze na chwile spoczęła na jego głowie i poczochrała włosy w przyjaznym geście, po czym oddalił się bez słowa. Będąc już pewnym, że Atsushi jest wystarczająco daleko, podniósł głowę i wlepił tęskne spojrzenie w jego plecy. Już był poza jego zasięgiem. Zirytowanym gestem przetarł oczy, które robiły się niebezpiecznie wilgotne. Podświadomie wiedział, że ta chwila nastąpi. Naturalny talent zawsze wygra z ciężką pracą, nawet połączoną z miłością do gry. Tak to już w życiu jest. Uświadomił to sobie już jakiś czas temu, gdy dostrzegł jak Taiga rośnie w sile i przewyższa go w każdym calu. Poczuł wtedy ukłucie zazdrości. Miał być jego starszym bratem, a skończył rozpaczliwie trenując by nie dać się prześcignąć.

Tym razem było inaczej. Porzucił tak egoistyczne i zżerające, toksyczne uczucia. Patrzył z podziwem jak jego Atsushi trenuje i się rozwija. Jak uświadamia sobie, że to koszykówkę kocha najbardziej. Był z niego dumny, wspierał, radził... i wiedział, że odejdzie. Jednak nic nie mógł poradzić, na pustkę, która teraz zagościła w jego sercu. Zajmując miejsce pewnego olbrzyma.

*

Gdzieś podświadomie zarejestrował, ze zaczęło padać, ale nie przejął się tym. W deszczu było coś oczyszczającego i uspokajającego. Na piłce wyładował całą swoją złość, żal i rozgoryczenie. Zaczynał sobie uświadamiać jak bezmyślnym stał się człowiekiem. Namawiał Atsushi'ego do wyjazdu, pewien, ze to najlepsze co może go spotkać, nie świadom, że w ten sposób chce zagłuszyć popełnione w przeszłości błędy. Był głupcem, pozwolił, ba, kazał mu wyjechać, a sam został w Japonii. Dlaczego? Nic go tu nie trzyma. Nic prócz pieprzonej dumy. Dumy kogoś kto posiadł miłość i motywację do ciężkiej pracy, nie posiadając w zamian talentu.

Musiał sam przed sobą się przyznać, że najchętniej wsiadłby w pierwszy samolot i pojechał prosto do Stanów. Mógł to zrobić. Powinien to zrobić.

Zrozumiał co go powstrzymywało, nie pozwalało ruszyć za ukochaną osobą. Jego bierność. Ten sam wyraz fioletowych oczu, który nie zmienił się nawet na moment, gdy ich rozłąka została przypieczętowana podpisaniem kontraktu.

Bolało. Dotąd doskonale odczytywał jego emocje, ale wtedy... wtedy nie potrafił nic ujrzeć. Jakby Atsushi nie miał nic przeciwko ich rozstaniu.

Gmerał już kluczem w zamku wciąż nie mogąc się zdecydować co powinien zrobić.

Wchodząc zamarł, by następnie poczuć szalone bicie serca. Przycisnął dłoń do piersi w obawie by nie wyskoczyło.

-Muro-chin jest mokry – mruknął Murasakibara i otoczył ramionami swojego, przemoczonego do suchej nitki, chłopaka.

-Atsushi- głos Himuro lekko zadrżał wymawiając to cenne imię. Wdychał zapach jego ciała i napawał się jego ciepłem – co ty tutaj robisz?

-Koszykówka jest nudna. Bez Muro-china wszystko jest nudne – odparł z tradycyjną dla siebie bezpośredniością.

-Kocham cię – odważył się powiedzieć po raz pierwszy Himuro i zarzucił mu ręce na szyję, nie chcąc by cokolwiek mogło ich rozdzielić.