HeinexBadou

-Może trochę delikatniej – poskarżył się rudy, upuszczając peta na zaśmieconą podłogę i krzywiąc się, gdy Heine niezbyt subtelnie opatrywał mu ranę po spotkaniu z jedną z wielu kul wystrzelonych w ich stronę dzisiejszego wieczora.

-Ledwo draśnięcie, nie użalaj się nad sobą – westchnął chłopak i specjalnie zbyt mocno przycisnął gazę do krwawiącego boku – nic ci nie będzie.

Chłopak ułożył się wygodnie na poduszkach i patrzył, jak dłonie wspólnika metodycznie tamują krwotok. Wiedział, że to nic takiego. Wiele razy był w gorszym stanie, ale widząc jego czerwone, nienaturalne oczy, które patrzyły na niego karcąco, nie mógł się powstrzymać i raz za razem syczał cicho, z przekory.

-Pieprzony farciarz – zaśmiał się smętnie Badou, widząc, że Heine jest zupełnie pozbawiony piętna walki. Może poza ubraniem, które wymagało sprawnych dłoni. Postanowił, że zajmie się tym później. Nauczyli się tak żyć. Nawzajem służyli sobie pomocą, nierzadko w akompaniamencie szyderstw i docinek. Razem lizali swoje rany i wspólnie milczeli o przeszłości. Tak było najlepiej.

-Zawsze jęczysz tylko po to, bym cię opatrzył – burknął, delikatnie zdejmując mu opaskę, by kciukiem pogładzić starą bliznę.

-Zamknij się. Może to ja przyciągam kłopoty, ale to ty zawsze robisz rozpierduchę. Heine… - wypowiedział jego imię ostrożnie, szeptem, starając się przywołać go do siebie. Widział, że oczy chłopaka wpatrują się coś poza obrębem pomieszczenia. A jego jedyną wyczuwalną obecnością była zimna dłoń, wciąż spoczywająca na policzku rudzielca. – Boli, zrób coś z tym. – Uśmiechnął się, gdy te słowa przywołały go do rzeczywistości.

-Czego jeszcze chcesz? – mruknął, uciekając wzrokiem i jakby z wahaniem zabierając dłoń.

-Na początek fajkę, a potem coś co mnie zajmie na resztę wieczoru. Wiesz prochy przeciwbólowe mi się skończyły.

Heine prychnął jak rozjuszony kot.

-Niedługo dasz się posiekać, byleby tylko zaciągnąć mnie do łóżka – ze zrezygnowaniem podał mu paczkę papierosów, starając się nie zauważać jego triumfującego uśmiechu.

-Pracuję nad tym. – przyznał bez skruchy - Co więcej… nie muszę cię nigdzie zaciągać. Już w nim jesteś.

*

Nie było tu miejsca na delikatne muskanie wargami, na czułość, czy zastanowienie.

Heine brał każdy kawałek jego ciała ze zwierzęcym pomrukiem wydobywającym się z gardła.

Badou zagryzał zęby na filtrze papierosa, który już dawno zdążył się wypalić i ze wzrokiem pełnym zrozumienia , gładził go po białych włosach.

Heine nie odczuwał nic poza ciemnością. Dłonie zaciskał na bladym smukłym ciele, zostawiając po sobie sińce. Ostre zęby bestii błyszczały z zachwytem, raz za razem znajdując ujście dla swojej destrukcyjnej siły i syciły się cichymi jękami wydobywającymi się z bladych warg swojej ofiary.

Badou patrzył, jak tak dobrze mu znane chłodne spojrzenie znika, zastąpione przez pożogę pożądania. Wargi unoszą się i obnażają kły. Westchnął cicho. Znów to samo.

*

Przeplatał między palcami białe włosy rozsypane po poduszce, myślami będąc przy tych oczach, które jeszcze niedawno błyszczały szaleństwem i żądzą mordu, a teraz skryte były pod powiekami. Dmuchnął mu dymem prosto w twarz, ale Heine nawet się nie poruszył, śpiąc w najlepsze. Ciekawe jak długo, temu idiocie wystarczy sam agresywny seks, by zaspokoić swojego morderczego psa. Badou przywiązał się do niego i chociaż obiecał sobie, ze nigdy nie wplącze się w nic prawdziwie problematycznego, to znajomością z tym gościem ową obietnicę złamał.

-A niech cię, Heine. – Syknął zły, przyciskając dłoń do ramienia. Krew sączyła się z ran pozostawionych przez ostre, zwierzęce zębów – znów zostawiasz mi po sobie ślad. Malinka by wystarczyła.