Hazard I

„Zabij tego co zabija”

Wpatrywała się w kartkę trzymaną w drżących dłoniach. Poczuła jak serce przyśpiesza, a oddech staje się płytki, przerażenie powoli pełzło i rozprzestrzeniało się po całym ciele, gdy patrzyła na drobne, ozdobne pismo, irracjonalnie piękne i silnie kontrastujące z treścią przekazu. Zdrowy rozsądek próbował przebić się na zewnątrz, ale osiadł na mieliźnie strachu i mogła tylko chylić głowę przed rozpaczą.

W końcu otępiający strach zamienił się w motor do działania. Zaciskając blade usta w wąską kreskę zmięła kartkę i wcisnęła ją do kieszeni dżinsów. Sięgnęła po wojskowy nóż leżący na wilgotnej podłodze korytarza i zdecydowana zacisnęła na nim palce. Nie wiedziała co się stało, ale fakt, że obudziła się w środku walącego się budynku, uzbrojona i z dziwnym liścikiem w kieszeni, skutecznie przekonywało ją o powadze sytuacji.

Stąpając cicho by nie powołać do życia swych osobistych leków ruszyła korytarzem, oddalając się od brudnej, nagiej żarówki, jedynego źródła światła w zasięgu wzroku. Długi nóż błyskał w ciemności niczym przerośnięty wilczy kieł, zamiast dodawać otuchy, niepokoił będąc materialnym, namacalnym dowodem na to, że w tym miejscu handluje się życiem.

Ciszę wypełnił płacz, zostawiając swe piętno na głuchych korytarzach. Kobieta stoczyła zwycięską walkę ze swoim zdrowym rozsądkiem i chwiejnym krokiem konsekwentnie zbliżała się do źródła hałasu.

Ciemność nie stanowiła dobrego kompana w przemierzaniu ciasnych, krętych korytarzy, gdzie echo żyło własnym życiem, więc gdy zauważyła, że czerń powoli przechodzi w szarość, podobną do szarości poranka, odetchnęła z ulgą.

Widząc małą, skuloną postać, przyśpieszyła kroku, wiedziona silnym instynktem macierzyńskim. Dziecko schowało głowę w ramionach, a jego płacz powoli przechodził w zrezygnowane pochlipywanie. Nóż, stanowczo za duży jak na jego małe rączki, leżał nieopodal, przeraźliwie nagi i niebezpieczny, szczerząc swoje stalowe zęby w groźnej parodii uśmiechu.

Niepewnie dotknęła ramienia chłopca i aż przeraziła się na widok jego bezdennej rozpaczy doskonale widocznej w orzechowych oczach. Uśmiechnęła się uspokajająco, lecz nim dane było jej wypowiedzieć słowa pocieszenia, usłyszeli szybkie kroki, niewątpliwie kierujące się w ich stronę. Instynktownie przygarnęła dziecko do siebie, w nagłej potrzebie ochrony młodego życia.

Zamarła, uświadamiając sobie oczywistość swej porażki w walce ze zwalistym mężczyzną, który zdecydowanie wkroczył w krąg światła.